W okolicach moich 29 urodzin napisałam tekst o tym co chciałabym jeszcze w życiu osiągnąć. Z deadlinem do śmierci. Cóż to był za głupi pomysł. Półtora roku później nie zrealizowałam nic z tej listy. Co prawda, najbliżej jestem zrobienia magisterki, ale tylko dlatego, że jej nie porzuciłam. Tym razem spróbuję czegoś innego i ogłoszę publicznie, że moim postanowieniem na rok 2026 jest wreszcie napisać książkę.  

Dlaczego akurat teraz? 

Bo najwyższa pora. Bo mam pomysł. Bo wiem o czym i dlaczego chcę pisać. Bo mam coś do powiedzenia. Bo jeśli nie teraz, to kiedy? 

O czym będę pisać?

Nie chcę wszystkiego zdradzać, a przynajmniej nie tak od razu. Myślę, że z czasem odsłonię trochę więcej. 

Na początek powiem jednak, że nie jest to żaden ebook, żaden poradnik, czy cokolwiek związanego z tym co robię na instagramie. Jest to powieść. Społeczna, obyczajowa, psychologiczna. Powieść o związku, religii i presji społecznej. Na razie niech będzie tyle. 

Z czym zaczynam? 

Cieszę się, że nie zaczynam od zera. To nie jest tak, że moja książka istnieje tylko w mojej głowie. Chociaż tam istnieje w całości, a w rzeczywistości tylko w strzępach. 

Na moment pisania tego tekstu mam 11 242 słowa powieści. W pliku znajdują się także krótkie notatki dotyczące tego co jeszcze mam zawrzeć w danym miejscu, ale nie jest ich dużo, tak żeby był to jednak głównie tekst powieści.
Od notatek i planu mam osobne pliki. W osobnym miejscu znajduje się także „kosz scen”, czyli dłuższe fragmenty, które zdecydowałam się usunąć, ale nie chcę ich kasować nieodwracalnie.

W osobnych plikach mam całe opisy bohaterów, zdjęcia tego jak sobie ich wyobrażam, sugestie jak mogliby się ubierać. Najważniejsze cechy ich osobowości, historia, motywacje i lęki. Tyle żebym mogła rozumieć każdego z nich. 

Mam rozpisany cały plan rozdziałów - mniej więcej wiem co powinno się wydarzyć w każdym z nich. W planie rozdziałów jest 17, każdy ma już tytuł. Ale sam plan wymaga jeszcze sporo dopracowania, bo czuję, że coś mi w tej historii umyka i mimo spędzenia naprawdę wielu godzin na analizowaniu struktury - to nadal nie jest to. 

Ale wracając do głównego pliku. 11 242 słowa przekładają się na 25 stron. Żaden z rozdziałów nie jest skończony. 

Nadal nie wymyśliłam tytułu powieści. 

Jak nie prokrastynować? 

Nie wiem. Obawiam się, że będzie to największy problem podczas całego tego wyzwania. Nawet do napisania tego tekstu zbierałam się godzinę scrollując rolki na instagramie. 

Najgorsze jest to, że nie ma łatwej nagrody. Za granie w gry dostaje się punkty, za scrollowanie reelsów dostaje się dopaminę do mózgu. Za dodawanie treści na instagrama dostaje się lajki. Nawet za publikowanie na blogu są wyświetlenia (baaardzo słabe, ale jakieś są). 

Natomiast za pisanie książki nie ma żadnej natychmiastowej gratyfikacji. Pytanie brzmi, czy dam radę bez niej, czy powinnam sobie jakąś wymyślić? 

Podejrzewam, że jednak będę musiała system nagród wymyślić. Zacznę oczywiście z excelem. Liczenie liczby słów, może przygotuję arkusz, który będzie się ładnie kolorował? 

Może zrobię jakieś odliczanie do 100k słów? 

Plan jest taki, żeby co miesiąc wrzucać podsumowanie mojego pisania na bloga. Nie dla Was. Dla mnie. Może napiszę powieść tylko dlatego, że będzie mi głupio co miesiąc dawać znać, że prace w ogóle nie poszły do przodu. 

Czego się boję? 

Nie będę się zastanawiać, czy boję się w ogóle, bo wiem, że jestem przerażona. Tym, że mi się nie uda, że to porzucę, że przez to, że o tym powiedziałam to z pisaniem będzie jeszcze gorzej (jakby mogło być gorzej niż to, że nie piszę), że dojedzie mnie równoległe pisanie magisterki, praca umysłowa i pisanie esejów zaliczeniowych. A także boję się, że ja wcale nie umiem pisać. 

I wtedy sobie powtarzam, że to nic. Moim celem i marzeniem nie jest oprzeć całe swoje życie na pisaniu książek. Moim celem jest skończyć tę jedną. Skończone jest lepsze od doskonałego. To może być moja książka-naleśnik. Pierwsza jest do kosza. Niech i tak będzie. Ale niech będzie. 

Bo prawda jest taka, że pytanie które naprawdę powinnam sobie zadać brzmi: czy bardziej boję się napisać coś co będzie słabe, czy tego, że za kilka lat spojrzę wstecz z wiedzą, że mogłam ją napisać, ale tego nie zrobiłam?

Tęsknię za starym internetem. Za instagramem, w którym nic się nie ruszało. W którym pełno było prostych, kwadratowych zdjęć z nałożonymi filtrami. Kawa ze starbucksa, selfie. Książka i pończochy. Stary Instagram miał vibe wieczoru z zapaloną świeczką, w którym kolory się rozmywają, a kontury są nieostre.

Tęsknię za tym jak moi znajomi wrzucali zdjęcia tego co jedli na śniadanie, obiad czy kolację. Jak dodawali zdjęcia nieba i lekcji. Smutne czarno-białe selfie.

Tęsknię za instagramem, który nie rozregulowywał układu nerwowego. W którym nie było co scrollować godzinami.

Tęsknię za starym facebookiem. Za tym jak znajomi dzielili się tym jaka piosenka właśnie leci na ich playliście, a my naprawdę ją włączaliśmy i naprawdę jej słuchaliśmy. Tęsknię za smętnymi, albo mądrymi cytatami, po których można było zgadywać kto się z kim rozstał.

Tęsknię za statusami związku i dzieleniem się swoim życiem. Tęsknię za tym, że kiedy chciałeś wiedzieć co u znajomego ze szkoły - wszystko było na Facebooku.

Tęsknię za dzieleniem się swoimi pasjami w internecie. Kiedy ktoś z nas miał jakieś zainteresowania. Ktoś rysował, ktoś coś zbierał, ktoś był fanem star warsów. A stary internet był miejscem, żeby się tym podzielić. Tęsknię za internetem, który był narzędziem, a nie bezdenną machiną pożerającą każdą minutę naszego życia.

Tęsknię za blogami. Za listą zakładek, z blogami które naprawdę czytałam i na które regularnie wchodziłam sprawdzić czy nie pojawił się nowy wpis.

Tęsknię za pinterestem, który był tylko pięknymi obrazkami. W którym nie było reklam. W którym nic się nie ruszało.

Tęsknię za internetem, który był limitowany. Za internetem, który w telefonie był tylko w domu.

Tęsknię za internetem, w którym nie było treści AI. Tęsknię za tym, że ludzie sami pisali swoje treści. Tęsknię za tym, że mogłam obejrzeć jakiś śmieszny filmik bez zastanawiania się czy jest prawdziwy. Tęsknię za tym, że przerabianie zdjęć było dużo bardziej skomplikowane i nie tak powszechne. Tęsknię za tym, że ludzie nie kreowali sytuacji, które się nie wydarzyły.

Tęsknię za internetem, który miał swój koniec. Tęsknię za tym, że dało się doscrollować do końca. Do treści, które już się widziało. A potem można było daną stronę wyłączyć, bo widziało się już wszystko. Demotywatory, kwejki i komixxy - wszystkie te strony można było nadrobić i być na bieżąco. Z współczesnym internetem nie da się być na bieżąco.

Tęsknię za tym, że w starym internecie można było odszukać to co się przed chwilą widziało. Jeśli przez przypadek odświeżysz współczesny - stracisz to na zawsze. W starym internecie można było spokojnie do tego ‚doscrollować’.

Tęsknię za starym internetem, który nie był tak uzależniający. Za internetem, bez którego dało się żyć. Tęsknię za internetem bez algorytmów pokazujących wciąż to samo i to samo. Tęsknię za internetem, który nie wspierał tak bardzo powstawania baniek. Tęsknię za internetem, który przynajmniej z założenia miał łączyć świat, a nie dzielić.

Kiedy byłam nastolatką, Mama nie pozwalała mi oglądać Zmierzchu. Jako trzydziestolatka nie mam o to żalu, dlatego, że kiedy wreszcie go obejrzałam uznałam, że nie jest to najlepszy film dla młodej dziewczyny. Jednak z zupełnie innych powodów niż miała moja Mama. 

Z tą historią mam zasadniczo dwa problemy. Pierwszy jest taki, że jest po prostu źle napisana. Działania bohaterów nie mają sensu, postacie nie mają żadnej głębi, celów, motywacji, lęków, ani na dobrą sprawę cech osobowości. Bella jest ‚zwyczajna’, a Edward jest ‚piękny’. Nawet jak na targetowanych odbiorców w gronie gimnazjalistek - to jest za mało. 

Drugi problem jest jednak znacznie poważniejszy. Miliony widzów obejrzało ten film. Nie wiem ilu, ale na pewno sporej części się podobał. A nawet pomijając tragiczne pisarstwo - wzorce relacji głównych bohaterów są naprawdę fatalne. A chcąc nie chcąc, oglądanie szkodliwych wzorów modeluje szkodliwe zachowania. Mówienie, że‚ to jest tylko film i przecież każdy widzi jak to jest złe, jest tylko pobożnym życzeniem. Inna sprawa, że znalezienie pozytywnych wzorców relacji w filmach i książkach jest znacznie trudniejsze niż się zdaje. 

Nie da się omówić problemów w relacji Belli i Edwarda bez zwrócenia uwagi na to kim są bez siebie. Relacje nie rodzą się z próżni. Ich jakość jest wypadkową tego jacy ludzie je tworzą. 

A Bella jest tak bardzo nijaka jak tylko to możliwe. Nie ma żadnych zainteresowań, żadnego pomysłu na swoją przyszłość. Z jakiegoś powodu jest dobra w rozróżnianiu faz mitozy, ale nie wiemy dlaczego. Czy jest dobrą uczennicą, czy może ją to interesuje? Nie wiadomo. Nie interesują jej relacje z koleżankami, ani sukienki. W zasadzie nie interesują jej też książki. Chyba, że o wampirach. Chociaż nawet to nie jest prawdą, bo po kupieniu książki i tak szuka informacji w internecie. 

Bella jest też do bólu naiwna. I o ile bardzo starałam się jej to wybaczyć z uwagi na to, że ma przecież 17 lat, tak nie byłam w stanie, bo przekroczyła moje granice. 

W pewnym momencie, w pierwszym filmie Bella doświadcza dość niebezpiecznego incydentu, w którym otacza ją grupa mężczyzn. Z opresji oczywiście ratuje ją Edward pojawiając się znikąd swoim zabójczo szybkim volvo c30. Czy to zdarzenie w jakikolwiek sposób wpływa na główną bohaterkę? Oczywiście, że nie. Bella w 5 minut zupełnie zapomina, że omal nie padła ofiarą zbiorowego gwałtu. Co więcej, kiedy pare scen później Charlie proponuje jej gaz pieprzowy, ona zbywa to machnięciem ręki. Przecież jest zupełnie bezpieczna. 

Czy Bella dotąd żyła w kolorowej bańce, w której żadnej kobiecie nie stało się nic złego? O ile jakiś poziom naiwności można jej wybaczyć - w tym przypadku jej przejście do porządku dziennego wydaje się absolutnie nierealistyczne. 

Co zaskakujące - Edward również nie ma zbyt wielu cech osobowości, czy zainteresowań. 

Edward jest za to stalkerem i nie ma w tym nic romantycznego. I po raz kolejny jest to głównie zarzut do autorki tej historii. Gdyby wykreować Forks na jakieś bardzo niebezpieczne miejsce i tym umotywować działania Edwarda - miałoby to sens. Albo jeszcze lepiej, Edward mógłby chcieć chronić Belle, bo kiedyś kogoś nie udało mu się uchronić. Tej głębi jednak nie ma. Edward obserwuje Belle jak śpi… bo lubi. Chodzi za nią i obserwuje… bo tak. Bo ona działa na niego jak narkotyk. Przypadkiem okazuje się, że jednak był potrzebny, bo Bella trafiła do ciemnej uliczki, co potwierdza, że jest jej potrzebny, nie wyjaśnia natomiast tego czemu był tam za pierwszym razem. 

Więc kiedy przychodzi nam oglądać ich interakcje - dzieje się dokładnie to co może się dziać kiedy spotykają się takie osoby. Nic. Nie zauważyłam w pierwszym filmie ani jednej sensownej interakcji pomiędzy głównymi bohaterami. Rozmawiają o pogodzie, wspominają o przeprowadzce i ponownym ślubie matki Belli, ale jedynie w suchych faktach. Nie ma tam żadnych emocji, nie ma tam żadnych przemyśleń. I o ile rozumiem, że Bella jest tą szarą myszką, która chce cierpieć w samotności, tak nie rozumiem Edwarda, który w ogóle o to nie pyta. 

Nie wiemy jakie są podstawy ich związku. Dlaczego właściwie tak bardzo się kochają, że oboje nie mogą bez siebie żyć. Edward chce być z Bella, bo… ładnie pachnie? Bella chce być z Edwardem, bo… jest piękny i błyszczy? 

I chociaż zauważyłam kilka scen, które pokazują, że ta dwójka jednak O CZYMŚ ROZMAWIA, to nie dowiadujemy się o czym, bo w tych momentach puszczono nam romantyczną fortepianową muzyczkę. Piękna relacja. 

Nie mam problemu z pokazywaniem toksycznych relacji, ba, nawet przyznaję, że uważam je za bardziej interesujące do oglądania. Nie mam też problemu z pokazywaniem niejednoznacznych relacji, w których dobre i szczere zachowania mieszają się z wątpliwymi, czy toksycznym. Mam jednak spory problem z pokazywaniem toksycznych relacji ubranych w kolorowy papierek romansu. Ogromne znaczenie ma też targetowany odbiorca takiego przekazu. Tutaj odbiorcami miały być nastolatki. I to nastolatki dostały jedną z najgorszych ekranowych relacji opakowaną w sugestię, że tak powinna wyglądać miłość. 

Dziwimy się później ofiarom przemocy domowej. Czemu się na to godziły? Czemu nie odeszły? A może nie wiedziały, że właśnie tak miłość wyglądać nie powinna. 

Piąty rok studiuję mediacje i negocjacje. Czy moje zainteresowania konfliktami międzyludzkimi czynią mnie ekspertką? Nie nazwałabym się tak. Ale mam kilka obserwacji o tym skąd konflikty się biorą, jak wybuchają, czego dotyczą i dlaczego przebiegają nie tak jak byśmy sobie tego życzyli. I wiem jedno. Nie spodoba Ci się ten tekst. 

Ludzie chcą być słuchani. 

Mam wrażenie, że odkąd prowadzę instagrama o konfliktach, ciagle mówię tylko o słuchaniu. A przecież nie tego chcą ludzie. W większości ludzie w ogóle nie chcą mieć konfliktów i najbardziej interesuje ich to jak ich uniknąć, a jeśli się pojawią to jak najszybciej zakończyć. I jak to zrobić, żeby ta druga osoba wreszcie zrozumiała o co mi chodzi. Żeby usłyszała to co do niej mówię, zrozumiała i wdrożyła w życie. Skoro raz coś mówię to chcę, żeby to było odnotowane i w przyszłości wykorzystane do pozytywnego zaspokojenia moich potrzeb. Minimalnie w analogicznych sytuacjach, maksymalnie to przetworzone, przeanalizowane na tyle, żeby ta druga osoba domyślała się o co chodzi mi także w innych. Nawet jeżeli uśmiechacie się teraz pod nosem, że wcale nie, przecież to brzmi absurdalnie, to właśnie tego chcecie. Żeby inni rozumieli bez słów. Problem natomiast polega na tym, że… 

Ludzie nie chcą słuchać.

Głównie dlatego, że to wymaga wysiłku. Albo dlatego, że nie umieją. A chęć nauczenia się wymaga wysiłku. I generalnie nie ma żadnej gwarancji, że od słychania innych sami cokolwiek skorzystamy. Chociaż zapewniam, że skorzystacie. 
Słuchanie innych, zwłaszcza takie, które jest empatyczne zakłada absolutne wyzbycie się egoizmu i myślenia o sobie. Nie wtrącania ani dobrych rad, ani przemyśleń, ani własnych analiz, ani nawet prób pomocy (która zwykle jest po prostu „dobrymi radami”). Słuchanie wymaga stwierdzenia i trwania w przekonaniu, że „ja teraz nie jestem ważny”. 
A takie stwierdzenie, mam pewność, że ludziom się nie podoba. 
Obserwuję co interesuje ludzi w tym co publikuję. Jakich treści szukają, co się najlepiej „klika”, co przykuwa uwagę i o co ludzie pytają w komentarzach. I interesują ich rozwiązania. (Tak naprawdę najbardziej interesują ich memy i śmieszne filmiki, ale na potrzeby tego tekstu pominę tę część mojej działalności.) Co zrobić, żeby przestać się kłócić, co zrobić, żeby się nie kłócić, co zrobić, żeby zakończyć kłótnie. Jak rozwiązać swoje problemy. I czuję, że mam odpowiedzi na te pytania, ale one się nikomu nie podobają. 

Ten prosty sposób sprawi, że ludzie będą cię słuchać. 
To fałsz. Ani ten sposób nie jest prosty, ani nikomu nie obiecam, że zadziała. Ale przedstawię go mimo to. 

Chcesz żeby ludzie Cię słuchali? Żeby rozumieli, respektowali i realizowali Twoje potrzeby? 

Krok pierwszy: 
Zrozum sam siebie. Posłuchaj samego siebie i usłysz to co się w tobie dzieje, co czujesz i czego potrzebujesz. Awantura o zostawienie brudnych naczyń w większości wcale nie jest awanturą o ten konkretny raz. Może być potrzebą odpoczynku, odciążenia, wsparcia, docenienia, wzięcia odpowiedzialności, i mnóstwo mnóstwo innych rzeczy.  
Odnoszę wrażenie, że wiele osób zatrzymuje się na tym kroku. Na instagramie widzę naprawdę ogrom treści przekonujących o tym jak ważne są „moje uczucia”. O tym, że trzeba stawiać siebie na pierwszym miejscu, że trzeba dbać o siebie, rozumieć siebie, o tym, że to ja jestem najważniejsza. Nie demonizuję ich całkiem. Głęboko wierzę w to, że naprawdę ogrom ludzi ma problem z wyrażaniem tego czego potrzebuje, z dostrzeżeniem tego w samym sobie, a co dopiero z komunikowaniem. To jest prawdziwy problem, warty uwagi. Jednak na tym droga się nie kończy. Bardzo łatwo jest ulec przekonaniu, że nic nikomu nie jestem winna, troszczę się tylko o siebie, kocham siebie i stawiam siebie na pierwszym miejscu. Tylko, że to jest dopiero pierwszy krok. 

Krok drugi: 
Zacznij słuchać innych ludzi. Tych wszystkich, którzy też stawiają siebie na pierwszym miejscu. A może raczej nie wszystkich. Ale tych, na których Ci zależy. Jeśli się z kimś kłócisz, musisz wiedzieć o co się kłócisz, ale kiedy już to wiesz, dowiedz się, czy ta druga osoba, kłóci się z Tobą o to samo. Bo może się okazać, że niekoniecznie.
Obserwuję często, że w konfliktach ludzie skupiają się na tym co dokładnie się wydarzyło, co doprowadziło ich do tej kłótni. Totalnie jest to droga do nikąd. Ludzka pamięć jest zawodna. Może nam się wydawać, że powtarzamy słowo w słowo to co zostało powiedziane, co doprowadziło do tej kłótni i że przecież mamy racje, bo to dokładnie doprowadziło do tej kłótni. Problem w tym, że to co doprowadziło jest zapalnikiem, a nie ładunkiem wybuchowym. Dlatego prawdopodobnie podczas tej kłótni o to co ją wywołało, możemy zmieniać fakty, dorzucać nasze emocje, przemyślenia, przekręcać słowa, tak aby „wygrać”. A tak naprawdę, nieudolnie chcemy przekazać co jest tym ładunkiem wybuchowym. I żeby on został dostrzeżony. Pytanie, czy my sami wiemy co nim jest. 

Dlatego mój wniosek jest taki, że kłótnia o zapalnik nie ma absolutnie żadnego sensu. Możesz dyskutować cały dzień i noc o tym co kto powiedział, ale jeśli nie masz z tego nagrania, to nie ma opcji, że ktokolwiek przyzna komukolwiek rację. 

Jak w takim razie z tego wybrnąć? Weź głęboki wdech, zastanów się o co tak naprawdę Ci chodzi, jaka jest twoja niespełniona potrzeba, albo co Cię zraniło i dlaczego Cię to zraniło. Zajrzyj wgłąb siebie i zastanów się na spokojnie, co chcesz żeby się teraz wydarzyło, co ma się zmienić. A kiedy już się nad tym zastanowisz.. posłuchaj drugiej osoby. 

Odłóż na chwilę swoje potrzeby i wejdź w buty drugiej osoby. Zapytaj ją „czego potrzebujesz?”, „co w moim zachowaniu było nie tak?”, „co mam zrobić?/zmienić?”. 

Już w głowie słyszę te odgłosy oburzenia. Jak to? To ja mam się zmieniać? Niedoczekanie!

Niekoniecznie. Masz posłuchać czego oczekuje od Ciebie druga osoba. To, że ktoś czegoś od ciebie chce wcale nie znaczy, że masz to natychmiast w sobie zmienić, i wasz problem się rozwiąże. Wręcz przeciwnie. Ale musisz wiedzieć czego ta druga osoba chce. A żeby to wiedzieć, musisz jej posłuchać. I kiedy już wiesz czego ty chcesz, i czego chce druga osoba. Wtedy możecie razem znaleźć rozwiązanie, które pomoże spełnić potrzeby obu stron. Bo o to chyba chodzi w relacjach, nie? 

Dlatego jeśli jesteś w związku, w którym odczuwasz, że się nie kłócisz, ale jednocześnie zastanawiasz się, czy tak powinno być - to ten tekst jest dla Ciebie, bo rozłożymy na czynniki pierwsze brak kłótni w związku. 

Myślę, że nie można omawiać tego tematu bez zastanowienia się jak w ogóle definiuje się kłócenie się. Jeśli dla kogoś jest to awantura, w której rzucamy talerzami, krzyczymy na siebie, obrażamy i nie słuchamy co mówi druga osoba, to jasne - zdecydowanie kłótnia jest czymś negatywnym i powinno się dążyć, by ich nie mieć. 

Ja jednak kłótnią nazywam komunikację konfliktową. To znaczy, że pomiędzy dwoma osobami występuje konflikt (coś ich łączy, ale też coś ich dzieli) i moment, w którym zaczynają te sprzeczności wyrażać i komunikować się w nacechowanej emocjonalnie sytuacji konfliktowej - to jest dla mnie kłótnia.

Tak więc, nie kłócicie się, nie macie awantur, czy nie macie konfliktów?

Jeśli ktoś mi mówi, że nie ma konfliktów, to ja od razu mówię, że w to nie wierzę i nie uwierzę nigdy. Nie jest możliwe, żeby dwie osoby były identyczne: zawsze chciały tego samego, miały takie same potrzeby, w tym samym momencie je spełniały, doskonale rozumiały co druga osoba miała na myśli i w ogóle. Nawet płatki śniegu nie są identyczne. A ludzie już sami w sobie przeżywają konflikty wewnętrzne. I to stale. Jeśli więc jedna osoba doświadcza konfliktów w obrębie jednego umysłu i ciała - dwie doświadczą go z pewnością. 

Czy natomiast nie kłócicie się, bo nie wyrażacie tych sprzeczności? Jeśli to jest prawidłowa odpowiedź, to moja też będzie jednoznaczna. To źle. Jedna lub dwie osoby mogą mieć styl rozwiązywania konfliktów zwany unikaniem albo dostosowywaniem się (to dwa różne style). W pierwszym przypadku obie przegrywają. Konflikty nie wyrażone nie przestają być konfliktami. Nawarstwiane, niespełnione pragnienia, oczekiwania czy potrzeby w końcu wyjdą. Może za 5, 10 albo nawet 50 lat. Ale będą żywe pod powierzchnią, zatruwając od wewnątrz osobę ignorująca je. Z kolei dostosowywanie się jest podobnie ryzykowne, bo wówczas wygrywa po prostu silniejszy. Troska o interes drugiej osoby jest ważna, stawianie drugiej osoby wyżej niż siebie jest bardzo szlachetne i generalnie uważam, że jest czymś do czego powinniśmy dążyć. Mało jest jednak Matek Teres i w praktyce bardziej prawdopodobne jest, że w ten sposób wyhodujemy sobie resentyment niż wyniosą nas na ołtarze.  

O awanturach wspomniałam już wyżej. W zdrowym związku nie powinno być krzyków, wyzwisk, rękoczynów, czy innych aktów agresji. Kropka.

O co się nie kłócicie? 

Myślę, że moja definicja kłótni, czyli konflikt+komunikacja+emocje, po części odpowiada na pytanie postawione w tytule, bo z niej samej wynika, że jednak większość osób się kłóci. I można by skończyć podsumowując, że w sumie to wszyscy się kłócimy i dobrze. 

Ale rozumiem, że ktoś może nie być przekonany moją definicją i odczuwać, że jednak on się nie kłóci i tak powinno być. Dlatego przewrotnie zastanówmy się jeszcze o co się nie kłócicie? 

Nie kłócicie się o wartości.

I bardzo dobrze! Jeśli macie identyczne lub bardzo podobne hierarchie wartości, zgadzacie się w kwestiach politycznych, finansowych, religijnych i światopoglądowych to macie ogromną szansę na bardzo udany związek. Konflikty wartości to jedne z tych, których rozwiązać raczej nie sposób. Ciężko znaleźć kompromis w kwestii wartości. Nie będę specjalnie rozwijać tego tematu, bo zamierzam napisać o tym całą magisterkę, więc jeszcze będę miała dosyć. 

Ale jeśli nie kłócicie się o wartości to zastanówcie się czy dlatego, że są zbieżne (i wiecie, że takie są), czy na przykład nie poruszacie tego tematu, bo boicie się, że będzie to deal breaker? Albo, jak wyżej, macie unikowy styl rozwiązywania konfliktów i udajecie, że problemu nie ma. 

Nie kłócicie się o komunikację. 

Szczerze mówiąc, to kolejna rzecz, w którą ciężko mi uwierzyć. Czy zawsze dokładnie wypowiadacie to co chcecie, używacie odpowiednich słów, tonu i mowy ciała, zawsze jesteście w stu procentach zrozumiani, wysłuchani i usłyszani?

Może łatwiej będzie zrozumieć temat jeśli podam przykład idealnie obrazujący konflikt spowodowany komunikacją: 

Para je obiad, nagle mąż mówi: „coś dziwnie smakują te ziemniaki” - jego intencja była taka, że zauważy, że z warzywami jest coś nie tak, są popsute, czy coś w tym stylu. Natomiast żona odczytała jego intencje jako zwrócenie jej uwagi, że źle przygotowała obiad. 

Może i przykład mocno stereotypowy, ale chodzi o to by zrozumieć problem. 

Można w każdej relacji coś źle usłyszeć, nie usłyszeć, inaczej zrozumieć czy zinterpretować. Jeśli nigdy się o to nie pokłóciliście - gratuluję, prawdopodobnie jesteście mistrzami komunikacji. Jeśli się pokłóciliście - po prostu wyjaśnijcie co usłyszeliście, a jak się zorientujecie gdzie powstał problem to prawdopodobnie wszyscy będą się śmiać i dokazywać, a maszynista zacznie bić brawo. Bo kłótnia spowodowana komunikacją może się zdarzyć łatwo, ale i zakończyć równie szybko i bezboleśnie. 

Nie kłócicie się o potrzeby.

I bardzo niedobrze. Nie jest możliwe abyście nigdy w całym swoim wspólnym życiu nie doświadczyli konfliktu potrzeb. Czy to przyziemnych jak to, że jedna osoba chce zjeść cokolwiek, byle szybko, a druga chce zjeść dobrze; czy bardziej zaawansowanych jak konflikt marzeń czy planów samorealizacji, które w którymś momencie stoją w sprzeczności. Potrzeby mamy różne i nawet wewnętrznie mogą one być sprzeczne. 

I ponownie, jeśli takich kłótni nie ma, to znaczy, że wasz styl jest unikowy, albo dostosowujący się. Z początku można tak żyć, ale w dłuższej perspektywie któreś będzie nieszczęśliwe, niespełnione, sfrustrowane. Potrzeby nie są opcjonalne. Jeśli potrzebujesz snu to go potrzebujesz żeby funkcjonować, nie zignorujesz tego siłą woli, miłości i poświecenia. Jeśli potrzebujesz żeby partner inaczej traktował obowiązki domowe czy ciebie to również to uczucie nie zniknie od zaciśnięcia zębów. 

Są oczywiście takie rodzaje wyższych potrzeb, których można sobie odmówić, w imię jakichś innych jeszcze wyższych wartości, które są dla nas ważniejsze. Jednak niewypowiedziane potrzeby nadal są potrzebami. 

Poza tym są oczywiście jeszcze inne powody, dla których para się nie kłóci. Być może jest jeszcze w fazie miesiąca miodowego i widzi wszystko w różowych okularach. Być może w ogóle jest na absolutnym początku związku, w którym nie wie jeszcze o potencjalnych konfliktach. Może się bać kłótni, czy odrzucenia, może żyć w przekonaniu, że kłótnie są złe i omijać je za wszelką cenę. Albo może być po prostu nie dość zaangażowana w związek, by podejmować trudne tematy. 

Tak więc, kiedy ktoś mnie zapyta czy to dobrze czy niedobrze jak para się nie kłóci to odpowiadam: Nie ma tak, że dobrze, albo że nie dobrze. Gdyby ktoś mnie zapytał co jest w związku ważne to powiedziałabym, że… to by dwóm osobom, które w nim są było ze sobą dobrze. 

Gdy zastanawiam się jaki jest mój ulubiony sposób wypoczywania, z dumą myślę sobie, że jestem w tym temacie bardzo elastyczna. Mogę pojechać na bardzo aktywne wakacje, jak i na leżenie nad basenem. W góry i nad morze. Pod namiot i do pięciogwiazdowego hotelu. Zawsze uważałam to w sobie za dużą zaletę. Ja po prostu umiem się dostosować do osoby, z którą jadę. Sprawa nie jest jednak taka prosta kiedy mam się zastanowić jaki jest MÓJ sposób wypoczywania.

Lubię też powroty. Ze wstydem przyznam się, że czasem czekam na nie jeszcze podczas wyjazdu. Powroty do domu mają w sobie coś z takiego odsapnięcia po męczącym wysiłku. Dom kojarzy mi się, ze spokojem, bezpieczeństwem, z miejscem, w którym nic złego się nie dzieje, w którym na wszystko jestem przygotowana. W łazience czekają na mnie moje pachnące kosmetyki, można zrobić świeże pranie, a w zamrażarce są lody.

Ale gdybym miała wrócić do pytania z pierwszego akapitu o mój ulubiony sposób wypoczywania to nie podałabym tego, który najczęściej zdarza mi się praktykować. Zdecydowanie najbardziej chciałabym odpoczywać mając 7 lat na wakacjach na wsi. Nie czuć senności o 22, ale móc czytać ciekawe książki do 4 nad ranem. Czuć tę swobodę całego dnia, miesiąca i życia przed sobą. Wierzyć, że mogę wszystko co chcę - spędzić dzień w basenie, zbudować bazę, albo oglądać Piratów z Karaibów. Nie martwić się inflacją, wojną i kryzysem. Dlatego gdybym się miała zastanowić czego chcę od życia to właśnie tego. Mieć całe lato przed sobą. 

Ten tekst powstał rok temu. Dzisiaj, kolejny rok terapii później, takie sytuacje są mi już obce. Po trzech latach terapii nie boję się już, że umieram. A przynajmniej nie w ten sposób. Postanowiłam jednak opublikować ten tekst, bo być może ktoś mierzy się z podobnymi epizodami lęku/stresu. Być może poprzez fakt, że mi się udało to przełamać sam znajdzie nadzieję. Być może zdecyduje się na terapię, jeśli będzie tego potrzebować, a może po prostu dowie się, że nie jest sam.